ارزیابی عوامل مؤثر بر بازگشت به کار متعاقب نخستین انفارکتوس حاد میوکارد

مقدمه: انفارکتوس حاد میوکارد یکی از دلایل شایع بستری در بیمارستان و مرگ ومیر در جوامع صنعتی محسوب می شود. این اختلال در برخی کارگران باعث از کارافتادگی و یا ناتوانی در انجام بعضی کارها می شود. هدف این مطالعه بررسی میزان بازگشت به کار و شناسایی متغیرهای دموگرافیک، شغلی و بالینی می باشد.   روش کار: در یک مطالعه 384 بیمار که بین سال های 85 تا 87 با تشخیص انفارکتوس حاد میوکارد در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بستری شده بودند مورد بررسی قرار گرفته و اطلاعات مربوط به بازگشت به کار به صورت مصاحبه تلفنی استخراج شدند. اطلاعات لازم در مورد متغیرهای دموگرافیک، شغلی و بالینی بیماران از پرونده پزشکی آنها جمع آوری شد.   یافته ها: 303 نفر (79%) از بیماران به کار برگشتند. میانگین مدت زمان بازگشت به کار برابر 23/2 ماه بود (انحراف معیار 2/2). عوامل پیش گویی کننده بازگشت به کار عبارت بودند از سن، طول مدت بستری، میزان کسر جهشی بطن چپ، سابقه دیابت، رخداد آنژین بعد از انفارکتوس میوکارد در بیمارستان و انجام عمل بای پس کرونر (05/0 p < ).   نتیجه گیری: بازگشت به کار متعاقب انفارکتوس حاد میوکارد تحت تأثیر عوامل بالینی، دموگرافیک، روحی- روانی و شغلی می باشد. علاوه بر توجه به عوامل بالینی و عوامل دموگرافیک، بررسی عوامل شغلی به طور دقیق از جمله نوع شغل و انرژی مورد نیاز آن و بررسی تناسب آن با وضعیت بالینی فرد در بازگشت به کار موفقیت آمیز، تأثیرگذار می باشد.